Het gas moet erop om van het gas af te komen

In de eerste aflevering van een reeks verhalen in het kader van Aardgasvrij-klaar De Wijert spreken we met klankbordgroeplid Nico Marsman.

Voor de deur staat een auto aan de laadpaal en zie ik zonnepanelen op het dak liggen. In de keuken een inductiekookplaat. Nico Marsman ontvangt mij in zijn zo duurzaam mogelijk gemaakte woning in het zuidelijk deel van De Wijert. Het is er lekker warm op deze koude winterdag. ´Goede isolatie en vloerverwarming´ zegt hij. Marsman vervolgt,´Ik heb serieuze zorgen over de toekomst. Je wil de wereld toch zo goed mogelijk achterlaten voor de volgende generaties en we moeten gewoon af van die fossiele brandstoffen.´ Hij kijkt er zorgelijk bij. Nico is gepensioneerd en zet zich graag in voor het klimaat.‘Dat was vroeger al zo. Als twintiger was ik lid van de PPR, de Politieke Partij Radicalen en heb ik er mede voor gezorgd dat er een verkeerscirculatieplan kwam in de stad.’ Toen de communisten zich voegden bij de PPR werd het hem allemaal wat te extreem en stapte hij over naar de PvdA. Hij lacht erbij. De wilde tijden van vroeger herleven in zijn hoofd.

Tegenwoordig is Marsman wat minder radicaal en probeert hij als lid van de klankbordgroep van AGV De Wijert de bewoners van de wijk te overtuigen van het aardgasvrij maken van hun woning. Zijn eigen woning maakt geen deel uit van de proeftuin maar toch zit Nico in de klankbordgroep. Waarom? ´Als wij hier in de straat allemaal verduurzamen en er alles aan doen om het klimaat zo min mogelijk te belasten en een paar straten verderop gebeurt dat niet, wat heeft het dan voor zin?’ Hij voelt ook de tijdsdruk. ‘We hebben gewoon niet veel tijd meer. Het project Aardgasvrij-Klaar De Wijert duurt acht jaar en daar is ook een budget aan gekoppeld. Als we nog een tijd doorgaan met eindeloze overleggen en met sociaal pedagogisch werk proberen de bewoners over te halen, dan is de tijd en het geld op. We moeten nu in actie komen!’

Marsman ziet wel verbetermogelijkheden in hoe het project nu loopt en zou sommige dingen graag anders zien.‘Het moet gewoon veel slagvaardiger, niet zo veel praten maar gewoon doen. Er moeten ook meer mensen uit de buurt zelf bij het project betrokken worden. De bewoners van de flats bijvoorbeeld, die moet je erbij zien te krijgen. Benader hen ook actief om plaats te nemen in de klankbordgroep!’

Hij haalt een uitzending aan van Andere Tijden Sport over de klapschaats, die hij onlangs op tv zag. ´Eerst was daar veel weerstand tegen maar toen duidelijk werd hoeveel tijdwinst ermee te behalen viel werd het opeens toch interessant en wilde iedereen aan de klapschaats. Met als gevolg dat je nu geen enkele professionele schaatser meer ziet die op normale noren een wedstrijd rijdt. Zo is het bij het Aardgasvrij-KLaar project ook. ´Bewoners willen vooral de succesverhalen horen, voorbeelden zien van flats die al aardgasvrij zijn gemaakt of in een vergevorderd stadium hiervan zijn. En het allerbelangrijkst; ze willen weten wat het ze gaat kosten en wat het hen uiteindelijk oplevert. Alles leuk en aardig maar als je een kleine portemonnee hebt, heb je wel andere dingen aan je hoofd dan het aardgasvrij maken van je woning. Daarom concreet maken! Als je die zaken op papier hebt en het kunt laten zien, dan kun je ook kijken hoe deze groep financieel tegemoet kan worden gekomen in de vorm van een toeslag of subsidie. Dan kun je pas echt stappen maken!
Kortom: Het gas moet erop om van het gas af te komen!´